Kredyt bankowy to kwota pieniędzy dostarczonych przez bank na określony czas i na określonych warunkach; pewna technologia zaspokajająca potrzeby finansowe zadeklarowane przez pożyczkobiorcę. Umowa zawarta w formie pisemnej pomiędzy bankiem a kredytobiorcą. W drugim przypadku pożyczka bankowa to uporządkowany zestaw powiązanych ze sobą procedur organizacyjnych, technologicznych, informacyjnych, finansowych, prawnych i innych, które stanowią integralną regulację interakcji banku z osobą jego pracowników i departamentów z klientem banku w zakresie dostarczania funduszy. Odbywa się to w formie pożyczek, księgowania rachunków i innych form.
Bank zobowiązuje się udostępnić określoną kwotę na określony cel oraz czas, a kredytobiorca zobowiązuje się wykorzystać kredyt zgodnie z jego przeznaczeniem oraz zwrócić pobraną kwotę wraz z należnym bankowi wynagrodzeniem w postaci prowizji i odsetek. Na podstawie tej definicji kredyt postrzegany jest jako specyficzny rodzaj stosunków zobowiązaniowych, którego wyróżniającymi cechami są: zwrotność, celowość i odpłatność.
Kredyt bankowy dzieli się na aktywny i pasywny. W pierwszym przypadku bank działa jako wierzyciel, w drugim – kredytobiorca. Bank może nawiązywać stosunki kredytowe (wydawać lub otrzymywać pożyczki) z innymi bankami i innymi organizacjami kredytowymi, w tym z bankiem centralnym, pełniąc funkcję aktywną lub pasywną, zależnie od przypadku. W tym przypadku mówimy o pożyczkach międzybankowych.
Zgodnie z polskim prawem kredytów mogą udzielać wyłącznie banki, oddziały banków zagranicznych, oddziały instytucji kredytowych, lub inne jednostki organizacyjne uprawnione do tego na podstawie ustawy. Innym podmiotom gospodarczym podejmującym się próby oferowania czynności zarezerwowanych dla banków (tj. gromadzenia środków pieniężnych należących do innych podmiotów w celu udzielania kredytów) grozi grzywna do 10 mln PLN lub kara pozbawienia wolności do lat pięciu.