Dług to świadczenie – obowiązek, wynikające ze stosunku zobowiązaniowego, które dłużnik jest zobowiązany spełnić na rzecz wierzyciela.

Dług jest antonimem wierzytelności, jednak w języku prawniczym sformułowania tego używa się głównie dla scharakteryzowania pozycji dłużnika.

Dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a także, jeśli istnieją ustalone zwyczaje w tym zakresie, w sposób im odpowiadający. W ten sam sposób powinien współdziałać wierzyciel.

Zgodnie z przepisem art. 519 kodeksu cywilnego, dług może zostać przeniesiony na osobę trzecią poprzez umowę. Przeniesienie długu wymaga zgody wierzyciela, jeśli umowa zawarta jest między dłużnikiem i osobą trzecią lub zgody dłużnika jeśli umowa o przejęcie długu zawierana jest między wierzycielem a osobą trzecią.

W języku potocznym mylone bywa przejęcie długu z cesją wierzytelności, uregulowaną w art. 509 kodeksu cywilnego, podczas gdy przejęcie długu jest w swej istocie przejęciem obowiązków, a cesja wierzytelności zbyciem praw. Podmiot, który kupuje wierzytelność, wchodzi we wszystkie prawa i obowiązki wierzyciela.

Dłużnik to osoba zobowiązana do spełnienia świadczenia na rzecz innej osoby (wierzyciela) na podstawie łączącego je stosunku zobowiązaniowego. W postępowaniu egzekucyjnym w administracji odpowiednikiem dłużnika jest zobowiązany.

Umorzenie długu to dobrowolne anulowanie całości lub części zadłużenia w ramach porozumienia umownego pomiędzy wierzycielem a dłużnikiem. Umorzenie długu może nastąpić w wyniku pozytywnej odpowiedzi wierzyciela na prośbę dłużnika, w której zawarte zostały obiektywne argumenty uzasadniające brak możliwości spłaty zadłużenia.